بسم رب الشهدا و الصدیقین
قبل از اذان صبح برگشت...
پیکر شهید هم روی دوشش بود.خستگی در چهره اش موج می زد...
برگه مرخصی را گرفت.بعد از نماز با پیکر شهید حرکت کردیم.خسته بود و خوشحال.
می گفت:یک ماه قبل روی ارتفاعات بازی دراز عملیات داشتیم.
فقط همین شهید جا مانده بود.حالا بعد از آرامش منطقه،خدا لطف کرد و توانستیم او را بیاوریم.
خبر خیلی سریع رسیده بود تهران.همه منتظر پیکر شهید بودند.
روز بعد از میدان خراسان تشییع با شکوهی برگزار شد.
می خواستیم چند روزی تهران بمانیم.
اما خبر رسید عملیات دیگری در راه است.قرار شد فردا شب از مسجد حرکت کنیم...
با ابراهیم و چند نفر از رفقا جلوی مسجد ایستاده بودیم.
بعد از اتمام نماز بود.مشغول صحبت و خنده بودیم.
پیرمردی جلو آمد.او را می شناختم.پدر شهید بود.
همان که ابراهیم،پسرش را از بالای ارتفاعات آورده بود.سلام کردیم و جواب داد.
همه ساکت بودند.برای جمع جوان ما غریبه می نمود.انگار می خواهد چیزی بگوید،اما!
لحظاتی بعد سکوتش را شکست،آقا ابراهیم ممنونم.زحمت کشیدی،اما پسرم!
پیرمرد مکثی کرد و گفت:پسرم از دست شما ناراحت است!!
لبخند از چهره همیشه خندان ابراهیم رفت.چشمانش گرد شده بود از تعجب،آخر چرا!!
بغض گلوی پیرمرد را گرفته بود.چشمانش خیس از اشک بود.صدایش هم لرزان و خسته:
دیشب پسرم را در خواب دیدم.می گفت:در مدتی که ما گمنام و بی نشان بر خاک جبهه افتاده بودیم
هر شب مادر سادات حضرت زهراء(س) به ما سر می زد.اما حالا!دیگر چنین خبری نیست...
می گویند: شهدای گمنام مهمانان ویژه حضرت صدیقه هستند!
پیرمرد دیگر ادامه نداد.سکوت جمع ما را گرفته بود.
به ابراهیم نگاه کردم.دانه های درشت اشک از گوشه چشمانش غلت می خورد و پایین می آمد.
می توانستم فکرش را بخوانم.گمشده اش را پیدا کرده...گمنامی!
خاطره ای از شهیدگمنام ابراهیم هادی
