بسم رب الشهدا و الصدیقین
یک روز برای کسب اطلاع از کمبود های انبار به آن قسمت سرکشی می کرد.
وقتی مشغول بازدید از وضعیت انبار بود،
مسئول انبار،«حاج امرالله» که آقا مهدی را از روی قیافه نمی شناخت،
رو به او کرد و با صدای بلند گفت:
جوان! چرا همین کنار ایستاده ای و نگاه می کنی ؟
بیا کمک کن تا این گونی ها را به انبار ببریم.
اگر آمده ای این جا کار کنی،
باید پا به پای بقیه این بارها را از کامیون خالی کنی! فهمیدی بابا؟کتف آقا مهدی قبلا مورد اصابت تیر قرار گرفته بود.
نمی توانست زیاد از آن کار بکشد.با این وصف، مشغول به کار شد...
نزدیک ظهر،یکی از بچه های سپاه برای دادن آمار به حاج امرالله به آن جا آمد.
حاج امرالله به او گفت:
یک بسیجی پرکار امروز به کمک ما آمده.
نمی دانم از کدام قسمت است.
می خواهم بروم و از فرمانده اش بخواهم که او را به قسمت ما منتقل کند.
و به آقا مهدی اشاره کرد.
آن سپاهی که ایشان را می شناخت،
به سرعت به کمک آقا مهدی رفت و به حاج امرالله گفت
آخر می دانی او کیست؟ این آقا مهدی باکری است. فرمانده لشگر خودمان.
حاج امرالله و دیگر بسیجی ها به طرف او رفتند،
آقا مهدی بدون این که بگذارد آنها حرفی بزنند،
صورتشان را بوسید و گفت:
حاج امرالله! من یک بسیجی ام، همین!
خاطره ای از سردار شهید مهدی باکری
