شهید صادق مکتبی
فرمانده گردان حمزه سیدالشهداء یکی از شب ها که در سنگر نشسته بودیم، این
خاطره فراموش نشدنی را در حضور «شعبان صالحی» و چند نفر دیگر از بچه ها از
جمله بردار اکبر خنکدار تعریف کرد. شهید مکتبی گفت: هنوز جنگ شروع نشده بود
که به منطقه سیستان و بلوچستان اعزام شدیم. عضو رسمی سپاه بودم و سعی می
کردم بخاطرموارد امنیتی کمتر از لباس سپاه با آرم استفاده کنم. در منطقه
خاش مستقر بودیم، در یکی از شب ها، در یک نقطه کمین، درگیری شدیدی اتفاق
افتاد.
آنجا به همراه دو نفر از همرزمانم بدست اشرار اسیر شدیم،
آنها از لحاظ تیپ شخصی از من قدری بزرگ تر بودند، اما من یک جوان نورسته
محسوب می شدم.
چشم های ما را بستند و ما را به نقطه ائی نامعلوم بردند.
وقتی چشم باز کردم دیدم در یک دخمه ائی مانند بازداشتگاه محلی
اشرار تنها اسیرم، دخمه ائی که بی شباهت به یک آشیانه روباه نبود. بوی
نامطبوع نگذاشت شب تا صبح چشم روی هم بگذارم.
صبح آمدند و چشم های من را بستند، گفتند می بریم تو را نزد جناب خان، تا تکلیفت را روشن کند.
در نزدیکی های اقامتگاه خان که به نوعی مقر شان هم محسوب می
شد، صدای ساز و دهل و عروسی می آمد. عروسی آنها یک جوری خاص بود. وارد محفل
عروسی خان شدیم. دست های من را از پشت بستند، چشم های من را باز کردند. دو
شرور گردن کلفت، سبیل گنده، شبیه به یک یک گاومیش، چاق و بد هیبت در
جایگاه مخصوص نشسته بودند.
قلیان خان، در قیل و قال عروسی و صدای دهل در هم پیچیده بود،
خان بد هیبت، چشم های گنده خاصی داشت، شکل یک گراز وحشی را می ماند. مرا
مثل یک بره انداختند جلوی پای خان، خان نگاهی به من انداخت، گفت: تو پاسدار
خمینی هستی! بعد ناگهان نیم خیز و با فریادی چون ناله یک گاو میشی که در
باتلاقی گیر افتاده باشد از ته دل فریاد کشید: پاسدار خمینی، پاسدار خمینی.
هر بار که این کلمه پاسدار خمینی را تکرار می کرد، با شلاق چنان می کوبید
روی سرو شانه ام. که انگار یک فیل لعنتی پشتک زده روی هیکلم، بعد در لابلای
غیظ و فریاد و کتک کاری اش با صدای بلند«چیزی گفت» که دل من هوری فرو
ریخت، فریاد کشید من امروز میخواهم «یک پاسدار خمینی را جلوی پای عروس و
داماد قربانی» کنم.
گیج و سرگردان در درون که یعنی چی؟
با خودم در همان لحظه فکر کردم که من برای همیشه در تاریخ ماندگار خواهم شد.
وقتی این حرف را زد گوش هایم سرخ شد.
خان گفت: ترسیدی؟
سکوت کردم. یک شرور با یک کلاشینکف روی سرم ایستاده بود با
کوچکترین حرکت من با نوک کلاش می کوبید توی سرم. من توی دلم یک آخ می گفتم و
بعد لعنت بر خان و دارو دسته اش.
آن روز تازه جنگ شروع شده بود و خان مسرور از تجاوز صدام به
کشورمان بلند بلند می خندید و به خودش وعده می داد که چند روز دیگر صدام
مهمانش خواهد شد.
من ناخواسته خنده ام گرفت. خان عصبانی شد. جلاد هایش را صدا زد که چشم های من را ببندند تا عروس داماد از راه برسند.
مدتی گذشت و عرو.س داماد هم از راه رسیدند، جمعیت زیادی آمده بودند، بیشترشان هم مسلح به اسلحه کلاشیکف بودند.
من دیگر ختم خودم را خواندم. خودم را به دست خدا سپردم و گفتم در این غربت، هر چه خودت میدانی....
با ورود عروس داماد، چشم های ام را باز کردند و کاسه ائی آب
آوردند. آب که آوردند یقین پیدا کردم و ناگهان لب هایم خشک شد. ترک برداشت.
مانند یک بره با دست های بسته جلوی پای عروس داماد انداختند، فکر کردم
حالا دیگر کار جهان من، اینجا با شهادتم پایان خواهد گرفت.
اصلا نترسیدم، اما تیزی کارد که بر حنجره ام نشست، حس غریبی
بهم دست داد، اشک از چشم های من قطره قطره پای عروس داماد روی زمین چکید.
زمین خیس اشک من شد، نه از ترس و وحشت، یک حس غریبی دلم را گرفت.
صحنه عجیبی نمایان شد، سکوت سنگینی فضا را فرا گرفت. قصاب به موهایم چنگ انداخته، کارد بر گلوی ام، منتظر دستور خان مانده است.
ناگهان عروس فریاد کشید، با همان لحن خاص محلی خودشان گفت: من
این پاسدار خمینی را می خرم. داماد نگاهی به عروس انداخت. داماد تسلیم شد.
خان تسلیم شد، قصاب کارد را از گلوی من برداشت.
من سرم را پائین انداختم. خان دستور داد چشم های من را بستند و
عقب یک تویتا انداختند. خان گفت: یک بار دیگر به چنگ من بیفتی تو را آتش
میزنم. از بلوچستان بیرون برو، بعد مرا بردند و در نقطه ائی کور در منطقه
خاش رها کردند.
سردار صادق مکتبی، فرمانده گردان حمزه سیدالشهداء(ع) چند سال بعد از عملیات والفجر هشت در هنگام وضو به شهادت رسید.
*نویسنده: غلامعلی نسائی
